PRZEŚWIT

Krótka powieść niesie, że wykorzystując uśmiech lasu sześciu muzykantów ze wszystkich strun światła zebrało się niegdyś w toruńskiej piwnicy ciemnej jak wieża bez okien. I tam, w podziemnym chłodzie i duchocie, zlewały się ze sobą szum Pomorza z kurpiowskimi przyśpiewkami, bębny z syntezatorami, a gitary z instrumentem o grzmieniu pustyni. Zamieniwszy się w słuch i nie żałując siana na bagienne ziele, muzykanci ćwiczyli harmonijnie nieboskłony. Dopiero niedawno, nie dalej jak dzisiaj, wyszli ze swego półświatka chcąc rozpromieniać lasy pulsującym rytmem i transowymi melodiami. Gdybyście ujrzeć chcieli nadwiślański Prześwit, oto on: orkiestra rozbijająca się jak Słońce w składzie porcelany.